Vive la reprise!
Bijna 20 jaar geleden deed ik mee aan een concours voor het Franse Chanson in Parijs. Dat jaar stond de zanger Renaud centraal, een toen reeds gelauwerd artiest. Hij schrijft teksten die soms pijn doen, woorden die soms een onbeholpen troost bieden. Eén zelf te kiezen chanson van Renaud was voor iedere deelnemer aan het concours verplichte kost. Op die avond hoorden we diverse malen ‘Morts les Enfants’ en ‘Mistral Gagnant’. Kiemen voor toekomstig repertoire werden hier gezaaid: onze eerste doorlopende voorstelling met Franse Chansons (2016) had als titel ‘Mistral Gagnant’ en beide chansons waren erin opgenomen.
Vive la reprise: steeds opnieuw krijgen deze chansons betekenis, nieuwe herinneringen worden ermee verbonden. Elk jaar hoor ik op een Frans terras of op het festival in Avignon wel weer een nieuwe interpretatie van Renaud. Steeds opnieuw ontstaan nieuwe associaties: ‘un jour l’enfant prend une arme’ klonk vóór de Parijse tragedies (Charlie Hebdo, Bataclan) anders dan erna…
In het Franse chanson, en zeker bij Renaud, komen politieke en biografische dimensies samen. Zo blijft ‘Morts les enfants’ niet steken in een aanklacht tegen onrechtvaardigheden jegens kinderen begaan. De kindermoord vindt ook in ons plaats: ‘Mort l’enfant qui vivait en moi’. Om werkelijk kind van de Aarde te worden, moeten we door existentiële teleurstellingen heen om vervolgens, hopelijk, toch weer steeds een beetje als kind herboren te worden.
